|  |
| |
[Archief]   Het weer: Foto's:  Food/Health: Afstanden meten: Loopmuziek: GPS/Garmin: Logs & Info: Evenementen:  wie ben ik? Temperatuur: 
 waar liep ik?  runs |
01 Maart 2014 Bericht: "01.03.2014 - assignment 12: ultra trail run - 57 km"
01.03.2014 - assignment 12: ultra trail run - 57 km Vandaag dan de dag van de ultra run. Maar laat ik bij gisteren beginnen. Gisteren vredig even geslapen in de middag en ik was helemaal klaar en opgeladen voor de run. Aan het einde van de middag naar Bamburgh gereden om nog even te kijken of de finish route nu voor het kasteel langs zou lopen of aan de achterkant. Toen ik door de duinen scharrelde, zag ik ineens pijltjes staan van de organisatie. Huh? Langs het kasteel en ineens een splitsing bordje. Linksaf naar de finish voor de marathon en rechtsaf voor de ultra. Watte? Maar de route gaat toch anders? Richting het kasteel, kilometer vooraf linksaf de duinen in, weg oversteken, door het veld bij de boerderij, etc. Finishen met blik op het kasteel vanaf de golfbaan? Zoals het pijltje nu stond, zou de route ineens omgekeerd lopen. Tweemaal de duinopgang? Tweemaal het strandstukje? Zonder strand aan het einde van de dag? Dat het hoog water zou zijn, wist ik al weken. Zouden zij dat ook weten dan? Enfin, we zijn dus maar gaan kijken waar de andere bordjes dan stonden. Die waren niet te vinden maar toen we bijna bij huis terug waren, zagen we ineens wel bordjes. Ja hoor: het veld IN waar ik had gedacht UIT te komen, zoals de route ook had aangegeven en zoals ik het gelopen had (die ochtend zelfs nog) en had gevisualiseerd. Wel verdomme. Terug naar het huisje, kijken naar de mail van dinsdag de 25e (!). Inderdaad, kijkend op dat kaartje, blijkt de route veranderd te zijn. Niet alleen de route is anders, ook de afstand is anders. Schreef ik me in voor een 53 km run die eigenlijk 55 zou blijken (volgens oude verslagen), zou het nu ineens rond de 58 km gaan uitkomen. Toch merkwaardig maar ergens was ik blij dat ik het voor de start ontdekte, want ik zou misschien wel gewoon de duinen ingelopen zijn. Toen ik op de kaart gekeken had ben ik als een speer nogmaals de laatste lus gaan rijden en maakte foto's. Daarmee veranderde ik snel de video zodat ik in de avond nog een keer even kon kijken en kon visualiseren hoe ik moest lopen. Niks mooie finish met blik op het kasteel dus. Idioten. Met dat gevoel ging ik dus slapen gisteren. Niet blij. Maar ik viel na het zwemmen redelijk snel in slaap maar was heel vroeg wakker. Om 3 uur stond ik dus maar mijn eerste sapje te maken, zodat ik vast wat gegeten had. Ik nam ook een vloeibare maaltijd. Daarna lekker terug naar bed, even dommelen. Uiteindelijk stonden we om 6.45 klaar, A. zou ons komen halen en naar het kasteel brengen. Zij en S. zouden samen met woef mijn support crew zijn voor de dag. Ik was te volgen via internet en we hadden precies afgesproken waar goede punten zouden zijn om me te zien en eventueel wat aan te geven. Even na 7 uur waren we bij het kasteel en registratie bleek helemaal achterin de stallen te zijn, een rot eind lopen nog. klik voor groot   Daar moest je op een lijst kijken voor het nummer, dat vervolgens op de hand geschreven werd. Daarna kreeg je een bandje om met een kokertje voor de timing. Meteen weer naar buiten richting de bus die eigenlijk meteen vertrok zodra ik instapte. Er werd niet gekeken of iedereen aan boord was en dus moest de bus een paar keer stoppen bij het wegrijden omdat er nog mensen aan kwamen lopen. Lijkt me vreemd maar goed. In de bus was het wel gezellig. Ik kwebbelde wat met mijn achterbuurman, een 20 jarig broekie die wilde winnen (werd 2e heel knap) en iemand die voor me zat en nog niet wist wat hij ging doen. Onderweg zag ik de auto van A. uit een andere afslag aan komen rijden. klik voor groot   Die waren dus ook op weg naar de start. Wel erg fijn, want het was ineens ijskoud met vriesweer maar wel prachtig loop weer. Bij de start werden we uitgeladen en kwamen we aan bij het punt waar ik al gelopen had met waf. Tot mijn verrassing hadden ze geen belletje gegeven naar Alnwick Castle blijkbaar, want het he was dicht en er zat simpelweg een bordje van de organisatie op het hek: climb here. Huh? Ik was redelijk verrast, want dat soort dingen snap ik dus niet goed. Maar goed, het groepje lopers voor de ultra stond op het veld (74 lopers) en daarna begon de briefing in de kou. Over de route, over het soort pijltjes etc. Boven ons een drone die foto's maakte. klik voor groot   Daarna klonk al snel de hoorn en ging iedereen op pad. Ik had maar 1 plan: rustig lopen, langzaam, langzame start, RWR ratio van de training en maar zien. Dit was voor mij de eerste afstand en ook de eerste keer dat ik zo lang op dit soort terrein zou lopen. Van alles wat: grasland, modder, duinen, strand, stukje bos, water doorwaden, rotsen. Rustig aan dus en zoals ik al had voorspeld zag ik na enkele minuten al geen enkele loper meer. Ik had besloten niet op mijn klokje te kijken en gewoon mijn eigen plannetje te volgen. Finishen met een smile en met het gevoel dat ik langer en sneller had gekund. Maar ik wist dat die finish nog heel ver weg zou zijn! Na een paar kilometer keek ik eens en vond mijn average pace niet eens zo slecht. klik voor groot   Misschien toch zelfs wel iets te snel. Grappig genoeg hobbelde ik dus totaal in mijn uppie over het veld langs de rivier. Over de weg, door het bosje, linksaf het weiland in, even omhoog etc. Ik kon het dromen. Daar zag ik ineens alweer wat lopers voor me. Gek zeg, zo snel uitgelopen en daar liepen ze alweer. Ik liep ze natuurlijk niet voorbij maar ik vond het opvallend om te zien dat ik met mijn trage steady pace toch inliep. Na 6 kilometer kwam ik bij de river crossing. Daar was ik tweemaal eerder op mijn verkenningsroute en donderdag was ik er nog even langsgereden op weg naar huis. Geen enkele keer had ik de stepping stones gezien want het water was altijd te hoog. De eerste keer stond ik tot mijn kuiten in het water op de stenen en had ik moeite mijn evenwicht te bewaren door de stroming, de tweede keer was het al een stuk rustiger en donderdag was het heel rustig water maar waren de stepping stones nog wel onder water. Vandaag dus niet. Rustig en vredig staken de stenen boven het water uit. Wel eerst even door de modder zooi maar dat lukte ook wel aardig. Helaas kom je daar dus wel aan met zwarte schoenen vanwege die enorme glibber en modder partij op weg naar het water, maar oversteken was dus geen probleem. klik voor groot   Aan de andere kant stonden A. en S. samen met woef. Woef huilde en wilde ook mee. Nee meisje, nog even wachten. Ik gaf mijn sleeves en hoofdband aan S. Dat was ik maar vast kwijt en ik besloot toch mijn jack vast uit te doen. Dat was wel wat aan de vroege kant maar ik had geen zin om meteen op te warmen en met de rugzak om is het al snel warm. Zo hobbelde ik vredig door. Voor me uit liepen twee mannen die ook niet zo snel waren en die had ik soms dus voor me in beeld. Verder heerlijk rustig en alleen. Al snel liep ik Alnmouth alweer binnen en daar bij de rotonde stond mijn crew weer. En daarna ook weer op de grote parkeerplaats in Alnmouth. Daar wisselde ik mijn gel flask voor een volle en aaide de waf. Ook het eerste CP kokertje laten aflezen met een apparaatje. Verder ging het, heuvelopwaarts naar Foxton golfcourse. Wat gek zeg, ik voelde me prima, keek om me heen en zag ook de omgeving gewoon. Maar het ging allemaal heel makkelijk. Zou dat toch komen door al die keren dat ik hier in gedachten al liep? Dat de visualisatie dit gevoel geeft? klik voor groot   Langs de golfbaan op weg naar het clubhuis dan maar. Ook dit had ik al gezien en ik wist precies wat er allemaal ging komen. Bij de golfbaan bleek de route ook meteen naar het strand te lopen, maar toen ik de 2 mannen zag glibberen en glijden via de korte route, besloot ik gewoon om te lopen over de golfbaan en daar door het hek naar de golfbaan te gaan. Zo was de route ingetekend en ik wist ook niet beter. Dat resulteerde dus wel in een A en S die op het strand de verkeerde kant op stonden te kijken waar ik bleef. Hahaha! Het strand naar de duinopgang was redelijk te doen, beetje zacht maar OK. De duinopgang gaat via een trap en vanaf daar weer over het veld naar Boulmer. Ik was nu 12 km onderweg. Op zich wel een gek idee, want ik zou dit stuk nog meer dan 4 keer moeten afleggen. Maar alles voelde prima. klik voor groot   Ook gesneden koek en het liep lekker. Weinig wind, zonnetje en prima grasland. Al snel kwam ik in Boulmer aan en ging verder over weiland met de schaapjes. Ook prima te doen en ik vond dat het al aardig opschoot. Vanaf daar naar een strandje en over een modderweg langs de enge koeien. Verdomd zeg, die koeien stonden er gewoon nog maar ze stonden links en ik had er nu - met als toen ik het parcours verkende op de heenweg - geen last van. Toch raar dat die beesten er dus gewoon nog stonden. Maar niks aan de hand en ik hobbelde verder. Stukje naar beneden naar een strandje en weer langs het water. Ik was benieuwd hoe dat stukje nu erbij lag want dat had ik van de week nog een keer gelopen. Door en door ging het.... beetje modder maar wel redelijk te doen. Bij de inham bij Howick stond mijn trouwe support crew weer. De volgende halte zou Craster worden op 25 km en daar zou ik woeffie krijgen. Ik hobbelde dus verder en was eigenlijk verrast dat ik er al heel wat kilometertjes op had zitten. Ik genoot van het uitzicht op de zee vanaf de klif en de gele bloemetjes aan de struiken die aan het uitkomen zijn. Mooi gezicht, ik vond het vorige week al erg mooi toen ik hier liep. Ik naderde Craster. klik voor groot   Het pad voor de huizen langs was OK net zoals vorige week. Wat een verschil met de eerste keer dat ik er liep en het niet te doen was. Door Craster village en daar stond mijn driekoppige crew die zou worden uitgedund tot twee met een mobiele eenheid. De mobiele eenheid vond het meteen helemaal leuk en vanaf dat moment liep ik dus met een slingerende riem om mijn middel. Woef liep lekker los, dat leek me ook beter met het oog op andere wandelaars en renners. De HM startte immers in Craster en de marathonners kwamen inmiddels ook voorbij. Over het weiland naar Dunstanburgh Castle. Gesneden koek voor woef en mij. Natuurlijk ging woef meteen eens lekker zitten voor een grote boodschap en kon ik dat ook nog eerst oppakken en in een zakje gaan doen. Ik deed dat maar weer in de rugzak zoals ik eerder deed. En weer op weg dan maar. Wat was het leuk zo samen op pad. Samen weer op weg richting Dunstanburgh Castle. Voor mijn gevoel al zo dichtbij huis. Dat is helemaal niet zo, want we hadden er pas 25 km opzitten en dat was dus niet eens op de helft. Maar zo voelde het niet. Ik heb geen moment gedacht 'jee wat ver nog'. Stom genoeg liep de route langs een plas in de diepte en niet bovenlangs richting het kasteel of onderlangs over het pad. Hier dus modder happen en beetje glibberen maar dat ligt aan mij, want ik zag iemand er vlot overheen rennen zonder op of om te kijken. Wie weet kan ik dat ook nog wel eens. Nu even niet. Om het kasteel heen en richting de golfbaan. Daar was iemand een beetje RWR aan het doen en ik vroeg of hij RWR deed maar hij was 'gewoon' kapot en zou uitstappen (er zouden maar liefst 11 mensen uitstappen op de ultra afstand). Daar op de golfbaan zat mijn uitdunde crew in het zonnetje te wachten. Ik dronk wat en zei dat ik enorm nodig naar de plee moest en dat in Low Newton wilde doen (ik wist dat daar een openbaar toilet was). Verder en verder liep ik dus maar weer, wederom op bekend terrein want woef en ik liepen dit eerder en zelfs vorige week nog voor de laatste modder beoordeling. Golfbaan, door de duinen langs de vogelhut en richting Low Newton. Daar stond A. bij de toiletten klaar om de hond even aan te pakken (en de deur op een kier te houden omdat het licht het niet deed). Even snel plassen, weer goed aankleden en maar weer op weg richting High Newton waar CP 2 was. Daar stond water voor woefje maar net toen ze een slokje wilde nemen deed een andere hond lelijk en wilde ze niet meer. Zielig maar goed, we moesten dan maar weer door. Woeffie vond het enig, zeker met al die mensen die wat tegen haar zeiden. Ze hijgde, kwispelde en keek blij. En de riem maar slingeren tegen mijn benen. Misschien toch een beetje te lang. Maar op deze manier kon ik haar snel pakken als het moest. Dus jammer dan. Al snel kwamen we bij de lange brug richting Beadnell. Hier rechtsaf het strand op en.... oei oei oei wat klote. Heel zacht zand echt net een ruiterpad. Dat wist ik wel maar nu leek het een uur te duren voordat ik op normaal strand terecht kwam. Balen en wat zwaar. Maar toch.... ik wist hoe lang, hoe en wat dus gewoon maar even door. Aan het einde weer mijn trouwe crew en daar een bakje water voor woef en een Complannetje voor mij om te eten (leerpuntje: te laat op 33 km). Pffff ik vond het daar wel zwaar maar verder gingen we weer. Door Beadnell en weer rechtsaf het strand op. Dat strand was alweer een stuk kleiner en het is een strand met grote ronde stenen. Dat liep niet fijn en ik vreesde voor het einde van het strand: de waterarm bij de golfbaan. Nou inderdaad. klik voor groot     Er liep iemand voor me, die er gewoon in sprong voor het foto momentje. Ik zag dat het water tot boven de knie kwam. God wat een lol. Woef stapt het water in en kiepert naar voren en moet daarna zwemmen. Aangezien zij er al is, kan ik niet anders dan volgen en kleddernat (en koud) bereiken we de overkant. klik voor groot   Fijn, maar er is geen strand en dus moeten we over de stenen strompelen op weg naar het pad over de golfbaan bij Seahouses. Vanaf daar loopt het weer lekker en zijn we alweer snel in Seahouses. Vanaf daar het strand op. Strand? Strookje bedoel ik. Strookje zacht paardenpad. Precies zoals voorspeld natuurlijk: hoog water. Als je het strand hier niet kent, dan weet je dus niet dat je hier normaal een prachtig breed strand hebt met hard zand. Nu dus even niet. Baal. Soms moest je even wachten om langs het water te kunnen als de golven even terug trokken. Waardeloos. Hier baalde ik dus een beetje. Ik was niet moe maar ik snap dit dus niet. Volgende week is het strand tot 19 uur begaanbaar, nu vanaf 13 uur al minder. Monkshouse was ook al ondergelopen maar ik was toch al nat dus vooruit maar. Daarna over de rotsen waar je iedereen zag klauteren en rommelen. Hier zouden we dus straks weer overheen moeten. klik voor groot     Huh? Hoe dan? Eerst maar eens naar Bamburgh Castle. Na de rotsen zag ik al gauw de vlag van de duinopgang. Daar de duinen in, langs het kasteel en door voor de laatste lus. Ik zie het bordje met de keuze tussen de marathon en de ultra. Op het kasteel veel mensen die kijken naar de klauteraars door de duinen. Er finishen nu heel wat mensen, aangezien er ook een 10K en een HM en marathon afstand is. Maar het komt niet in me op om de route in te korten. Ik ga gewoon verder en dat ik dus eigenlijk al bij de finish ben, doet me niets. Gewoon even het laatste lusje. Die lus die ze zo verpest hebben door de richting om te draaien. Ineens begint het keihard te hagelen. Het is helder, met heel mooi licht en een zonnetje maar hagel. Grappig want ik zie een mooie regenboog natuurlijk over de zee. Prachtig om te zien. Woef en ik hobbelen verder naar Stag Rock en de golfbaan van Bamburgh. Richting het caravan park en daarna naar Budle Bay. Daar twee mannen die kennelijk niet verder kunnen of willen. Ze zullen uiteindelijk 45 minuten achter mijn finishen. Pffff als je zo bij de finish moet komen.... we zagen ze later strompelen langs de weg. Van wandelen was al nauwelijks sprake meer. Maar ik ging lekker door met woeffie. Op naar het laatste controle punt. Daar overlegd over de laatste route over het strand. De jongen riep blij dat er geen probleem was omdat de route over de golfban liep. Ja I wish, vorig jaar wel ja, maar dit jaar dus niet. Aha probleempje. Nou ja, doe dan maar Ingram road of Links road. Eerst maar eens verder lopen, bij Budle bay omhoog (had ik niet gevisualiseerd om hier heerlijk de andere kant op naar beneden te rennen met uitzicht op de baai?). Ik SMS mijn crew dat ik al voorbij de auto ben en ze dus gemist heb. Ze zullen me later achterop komen met de auto. Woeffie blij, die dacht natuurlijk dat ze nu lekker met de auto verder mocht. Raampje naar beneden of ik nog iets nodig had. Nee dacht het niet maar 1 minuut later merk ik dat het lampje van lege tank gaat branden en SMS ik dat ik toch nog wel een chocomel wil hebben dan bij de volgende stop. En zo neem ik dus nog een chocomelletje bij Glororum. Ik zie links van me het kasteel al liggen maar ik moet nog even doorlopen. Stukje omhoog, dan een weg die naar beneden en omhoog loopt, en deel uitmaakt van mijn temporondje hier rond het huisje. Ik zie op mijn klokje dat de gemiddelde pace weer verbeterde doordat ik eindelijk op deze laatste lus weer een beetje kan lopen. En ik kan het dus nog gewoon. Lekker even doorhobbelen. Ik kom bij de kruising en twijfel dus nu. Over het weiland zoals de route loopt en dan vastlopen en over een drukke weg of de lange saaie weg linksaf en verkeerd uitkomen bij het kasteel. Dan ga ik dus de route af zoals gesuggereerd bij de CP. Ik besluit voor het laatste aangezien ik met de hond loop en ik denk dat de drukke weg te gevaarlijk is met woeffie. Achteraf had ik ook bij red barns eraf kunnen gaan maar nu ik hiertoe besluit, denk ik er niet verder over na en loop. En loop. Goh het is toch nog best ver naar het kasteel eigenlijk. Ik slof een beetje omhoog richting kasteel en de finish is waardeloos. O nog een loper en ik zie ineens dat ik een tent in moet voor de chip. Die wordt afgelezen en het ding wordt afgeknipt. Water was er ook nog en er wordt gewezen naar een grote witte tank. Geen bekers. Ook niet onderweg. Verstandig en prima maar ik heb even gemist dat het een cupless event was, anders had ik mijn opvouwbare geval wel meegenomen. Het is rustig en saai bij het kasteel. Niet gek natuurlijk als je als slak op de langste afstand binnenkomt maar als klap op de vuurpijl blijken er ook geen medailles meer te zijn. Dat is leuk zeg. Achterlijke zooi voor 55 pond. Ik ben dus niet laatste, er zijn op mijn afstand al 11 uitvallers en zelfs op de marathon is niet iedereen binnen. Is tellen nou echt zo moeilijk? Ik wil gewoon een medaille, kinderachtig of niet. Ik vind het al jamer dat het voor alle afstanden 1 dingetje blijkt te zijn. Nou sjips. Ik voel me een beetje bekocht. Maar ik ben niet moe, heb nergens last van en wil wel weer gaan lopen dus mijn doel is bereikt. Ik had uiteindelijk niet eens zoveel meer tijd nodig dan op de weg training, 30 sec/km meer en dat komt vooral door het stilstaan, toiletbezoek, en de rotsen en het strand denk ik. Verder viel het me erg mee en weet ik dus zeker dat het voor mij enorm heeft geholpen dat ik de weg zo goed wist en precies wist wat me te wachten stond. Maar op het moment bij de finish voelt het een beetje als een domper momentje. klik voor groot      Enfin, met 57 km teller ben ik toch tevreden hoe ik deze eerste keer gedaan heb. Niet moe, vrolijk en fris (ik zie er fruitiger uit dan mijn trouwe support crew) en ik heb standvastig mijn plannetje gevolgd zoals ik wilde. Nu kan ik verder trainen, uitbreiden en opbouwen. Met alles wat ik geleerd heb, wordt het vast nog wel wat. Ik ga lekker zwemmen in de avond en slaap als een roos. Woeffie slaapt ook meteen en vond het volgens mij ook geweldig spannend allemaal. Mijn woeffie liep toch maar mooi 32 km met me mee te hobbelen! Ben enorm trots op haar. Op naar ons volgende avontuur dan maar weer. Gegevens: * afstand: 57 km * temp 11 graden - zonnig * pace 8.02 min/km * chip time 7.32 * HF niet gemeten * cadans niet gemeten * RWR ratio 1/30  maart 57 km - 2014 totaal 514 km rondje in google earth openen hoka bondi b - 325 km hoka bondi b - 160 km hoka stinson tarmac - 193 km hoka stinson trail - 340 km minimus MT - 303 km pure flow - 201 km video zoals de route nu echt was: Replies: 1 reactie
Wat een tocht ! Echt een schitterende prestatie om trots op te zijn. Gepost door guus op 03/03/2014 01:49 PM | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |