|  |
| |
[Archief]   Het weer: Foto's:  Food/Health: Afstanden meten: Loopmuziek: GPS/Garmin: Logs & Info: Evenementen:  wie ben ik? Temperatuur: 
 waar liep ik?  runs |
04 November 2012 Bericht: "04.11.2012 - assignment 7: berenloop HM - totaal 21 km"
04.11.2012 - assignment 7: berenloop HM - totaal 21 km     Net toen we buiten waren werden we aangesproken: 'ben jij Max'? Moet je nagaan, tussen al die mensen! Zo liepen we dus met twee 'tweepies' uit mijn TL richting de veerboot. Er was deze keer eigenlijk ruimte genoeg en we hadden al snel een zitplaats met lekker veel ruimte waar het niet te druk was. Vorig jaar speelde hier nog de band en was het echt een feest aan boord. Nu was het eigenlijk erg stil en ik vond de reis maar lang duren op deze manier. Bij vertrek uit Harlingen hadden we prachtig weer en ik was erg benieuwd wat voor weer het zou zijn op het eiland. Wolken waren er eigenlijk niet te zien dus het zag er best aardig uit en met de wind leek het ook erg mee te vallen. klik voor groot   Na twee uur varen kwamen we aan op Terschelling. Op de parkeerplaats stond wel een bandje te spelen, dus dat bracht de mensen dan alsnog een beetje in de stemming. Het voelde allemaal toch anders dan vorig jaar gek genoeg. klik voor groot   Het weer was prima, misschien nog wel beter dan vorig jaar toen het vrij mistig was bij aankomst. Dat we niet weer zo'n mooie dag zouden krijgen als vorig jaar stond van te voren wel vast, maar het zag er niet gek uit eigenlijk. Snel zochten we een plekje bij Zeezicht, een tentje waar we wat konden drinken en even konden omkleden. De fietsverhuur was vlakbij, dus dat was allemaal erg gemakkelijk. Maar al snel kwam natuurlijk het dubben over kleding. Het was immers minder koud, minder winderig en vooral droger dan gepland. Het leek me helemaal geen weer voor een thermohemd, shirt en jackje. Veel mensen hadden het erover en bespraken de kleding. Zo zie je maar waar je je druk over kunt maken voor vertrek! Net toen de dampende chocolademelk (zonder slagroom natuurlijk) voor ons stond, belde L. waar ik vorig jaar de Berenloop mee gelopen heb. Zij sliep samen met haar man en zoon op een klipper die in de haven lag. Ook bijzonder! Helaas heb ik haar voor de loop niet meer gezien. klik voor groot     Ik was namelijk vrij laat klaar met dubben over kleding, toiletbezoek en rommelen met al mijn spulletjes. Wat een gedoe. Uiteindelijk koos ik er toch voor om mijn kleding aan te houden zoals ik van te voren bedacht had. Korte mouwen thermo, heel dun korte mouwen shirtje en dun jackje tegen de wind (op het strand). Voor het startvak mijn hele dunne korte handschoentjes. S. ging snel de fiets ophalen en ik zou alvast mijn spulletjes gaan afgeven in de tent bij de start. Ik hoopte maar dat ik hem wel weer tegen zou komen in de drukte, anders zou het wel erg ongezellig zijn. Omdat de tijd wegtikte en de start al dichterbij kwam, besloot ik toch maar richting het startvak te gaan en daar liep ik gelukkig S. weer tegen het lijf. De fiets was opgehaald en stond ergens klaar zodat hij kon opstappen na de start. Het was erg druk, maar ergens kon ik toch het startvak in dus dat was prettig. Daar stond ik dan. Op zich met enorm veel zin, puur omdat de route zo geweldig mooi is en de sfeer zo bijzonder is. Maar deze keer was ik toch niet echt helemaal fit. Dat gebeurt me niet vaak, maar ik had pijn in mijn bovenkaak en natuurlijk die schouder. Dat zijn dan eigenlijk net teveel dingetjes on top of alle andere dingen die al hinderlijk zijn tijdens lopen. Maar ik hoopte er maar het beste van. Ik had een aardig armzwaaitje ontdekt nog tijdens de training van donderdag dus dat zou wel loslopen. Kom dus maar op met de start! Er hing een mooi groot scherm boven de startlijn, zodat je een beetje mee kon kijken wat er aan het begin allemaal gebeurde, want het is een lange rij mensen door de winkelstraat van terschelling. Vorig jaar duurde het ook lang voordat we eindelijk konden starten en dat was dit jaar niet anders. Maar het was droog en eigenlijk wel lekker weer! klik voor groot       Om 12 uur startten eerst de wedstrijdlopers en daarna konden de recreanten op weg. Dat duurde lang, maar de sfeer is gemoedelijk en er wordt dus ook niet geduwd zoals bij andere runs wel eens gebeurt. Over de streep en de 610 aangeklikt in de hoop dat deze het goed zou doen. In mijn rugzakje hobbelde de 910 ook mee die vanzelf aan zou moeten springen na de start via de autopauze optie (dat gebeurde ook zag ik achteraf). Dan zou ik immers in ieder geval de route hebben als de 610 het toch niet zou doen ineens. Maar zowaar... ik heb geen enkele rare uitslag gezien deze keer, dus wie weet heb ik nu geen lemon gekregen van Garmin en doet deze 610 het prima. klik voor groot     Al snel hobbelde ik over de klinkertjes die gelukkig droog waren. Ik vond het helemaal niet extreem druk op het parcours en nergens liepen mensen elkaar eigenlijk in de weg. Ook geen duwers ofzo. Heerlijk is dat toch. De eerste beren doemden onderweg al op. Niet op de weg (spreekwoordelijk) maar langs de weg in de vorm van speelgoedberen. Er reed ook een auto rond met grote beren, maar die heb ik zelf niet gezien, alleen later op de foto's. Toen ik op de klok keek, zag ik dat ik eigenlijk een beetje te snel liep, en dat verraste me want zo voelde het helemaal niet. Ik liep gewoon lekker. Omdat ik me niet wilde laten leiden door de klok, besloot ik toch maar gewoon door te lopen zoals het lekker voelde. Ik zou al genoeg tijd verliezen op het strand later en wie weet hoe het vandaag zou gaan? Dat is het lastige van een klokje en lopen met 'verstand'. OK dit is eigenlijk te snel maar moet ik dan nu al terugzakken? Vlak lopen zou er toch niet inzitten en bovendien kon het me ook eigenlijk niet zoveel schelen bij deze loop. Ik besloot dus lekker door te tuffen en te genieten van de omgeving. Ik had wel muziek op, en dan mis je wel iets van de omgeving, maar ik had daar vandaag gewoon echt zin in. Ik zou dan in ieder geval niet mijn eigen gehijg en geslof horen! Al snel zag ik ineens de vertrouwde jas van S. naast me fietsen. Dat was leuk! Ik was helemaal verrast. Dat hebben we nog nooit zo gedaan natuurlijk, en ik vond het wel erg leuk. Voor hem was het ook veel leuker op deze manier dan normaal, want nu zou hij ook wat van het eiland te zien krijgen en bovendien niet alleen maar hoeven wachten! Omdat ik weinig gegeten had, besloot ik om redelijk snel toch een gel te nemen, en nu kon ik mooi het lege zakje aan hem geven. Ook handig. Ik hobbelde door en de kilometers tikten weg. Al snel kwam het 5 km bordje in beeld en ik was nog mooi onder de 30 minuten aan het lopen. Het punt was aangekleed met beren en bordjes. Echt grappig. Deze keer zijn daar dus ook foto's van! Al snel besloot ik toch mijn jack uit te trekken en ondanks dat dat even een gedoe was vanwege de rugzak, lukte het toch om lopend het jack uit te doen en aan S. te geven. Gelukkig had ik uit voorzorg mijn startnummer al op mijn shirt gespeld en niet op het jack laten zitten! klik voor groot         Even later valt ineens de metronoom van de rugzak. Die zit daar altijd en waarschijnlijk door mijn rare armzwaaitje, heb ik die er zelf afgemaaid. Iemand schopte het geval een heel stuk weg, maar ik besloot de metronoom toch op te pakken en daarna gaf ik hem aan S. die op dat stuk nog steeds op het fietspad aan het meefietsen was. Het kostte me wel even moeite om weer op gang te komen merkte ik. Vervelend dit soort dingen maar niets aan te doen. Het stuk weg was ruw vanwege wegwerkzaamheden en al snel viel er iemand bijna languit over de dwarsribbels in de weg. Dat was dus even oppassen. Maar de weg was behoorlijk droog, eigenlijk lagen er nergens plassen! klik voor groot     Ik genoot met volle teugen maar het bonken in mijn hoofd bij iedere stap werd toch wel erg vervelend. Zeker na het oppakken van de metronoom van de grond bonkte alles behoorlijk. Ik seinde naar S. dat ik wel een paracetamol wilde hebben. Dit had normaal natuurlijk nooit gekund, want ik heb zulke dingen natuurlijk niet in mijn renkleding zitten tijdens het lopen, maar het zat wel in mijn rugzakje en als hij nou toch zo dichtbij was! Hij moest dus even stoppen om het te pakken en ik hobbelde door. Helaas sloeg het parcours toen linksaf richting Midsland en mocht hij niet meer meefietsen, dus tegen de tijd dat hij de tabletten had gepakt en weer op de fiets zat, was ik alweer uit het zicht verdwenen. Ik vond het wel een grap maar ik hobbelde natuurlijk vrolijk verder. Toch stond hij ineens ergens in het dorp weer langs de kant van de weg en kon ik de tabletjes pakken en innemen tijdens het lopen. Wie weet zou het de pijn toch wat afvlakken. Ik was er immers nog lang niet. Ik hobbelde vrolijk door en de eerste 10 km bleven net onder het uur dus ik liep nog tamelijk constant ook. Door het dorp, door de duinen en verder ging de loop. klik voor groot     En ineens doemde daar de strandopgang al op. Even omhoog en daarna naar beneden richting strand. Ik ben natuurlijk een enorme bangerd, maar aangezien ik helling op een beetje glad vond (op deze schoenen) met het zand erop, durfde ik niet keihard naar beneden te rennen. Het eerste stukje strand was natuurlijk heel rul en verder leek het strand van een afstandje wel aardig hard. Maar ik vond het vies tegen vallen. Het ligt vast aan mij, maar ik vond het strand ontzettend zwaar en ik kwam echt niet vooruit. Ik ben op zich wel een beetje gewend aan strand, want ik loop in de UK ook over strand, maar dat is vrij stevig en dit was een soort combinatie van blubberig zand, dat ook iets ruls had. Maar nogmaals: het lag vast aan mij want ik zag toch genoeg mensen die daar veel makkelijker overheen liepen. Ik had gerekend met 3 minuten verlies op het strand maar dat werd dus meer en dat is best jammer als het dan verder toch zo lekker loopt! klik voor groot   Tjdens het hobbelen over het strand probeerde ik dan maar om me heen te kijken. De zee was vrij ver weg aan de rechterkant, de duinen links waren dichtbij. Ik stelde me maar steeds voor dat ik al bijna weer omhoog kon richting de weg, dat het maar een heel klein stukje was. 'Ik doe het dan toch maar' vertelde mijn positieve ik tegen mijn muitende kant die ik even in toom moest houden. 'Kijk eens hoe mooi het hier is'? De innerlijke dialoog ging door totdat ik de strandopgang weer achter de rug had (oei wat kan een mens toch moeizaam een hellinkje opklauteren) en over het fietspad richting Paal 8 liep. Het kostte natuurlijk weer moeite om in een ritme te komen en een beetje snelheid op te bouwen. Ik zag dat ik erg veel tijd had verloren en dat mijn gemiddelde waar ik zo tevreden over was aanzienlijk gezakt was. Maar dat kon de pret niet drukken natuurlijk. Ik was uberhaupt al veel meer op mijn klokje aan het kijken dan ik van plan was eigenlijk. klik voor groot   Jammer genoeg stond de band ook niet bij de bocht richting de Longway. Het was dus aanzienlijk stiller qua muziek en aankleding dan vorig jaar. Ik vond het vorig jaar zo gaaf dat die band (die dus ook al op de veerboot had gespeeld) daar stond. Ik kreeg daar toen echt energie van en kon weer lekker vooruit. Dan maar zonder de opzwepende muziek van de band rechtsaf richting de duinen. S. doemde daar ook weer op met zijn fietsje maar die mocht natuurlijk niet mee het bos in langs de Longway. klik voor groot  De route ging verder en verder. Nog ruim 7 kilometer van het strand, dus eigenlijk pas op 2/3 van de loop. Door het bos over licht golvende paden. Erg mooi daar en ik vond het ook behoorlijk rustig qua lopers. Het geeft de loop een speciale sfeer. Helaas ook hier geen muziek in het bos. Vorig jaar klonk daar operamuziek dat heel apart was. Misschien heb ik het gemist maar ik heb het niet gehoord. Mijn hoofd bonkte iets minder door de paracetamol maar weg was het niet. klik voor groot  Even vraag ik me af waar de finish nou is, maar al snel start ik de innerlijke dialoog die me gebiedt lekker om me heen te kijken naar de bomen en de omgeving. 'Kijk eens waar je loopt' en 'dat doe je toch maar mooi'. Ik ben ook volop aan het oefenen met een soort loopmantra maar daar ben ik nog niet zo ver mee. Allemaal bedoeld om de muitende hersenhelft die roept 'waarom doe je dit eigenlijk' niet de overhand te laten krijgen. Dat is ook immers nergens voor nodig, want het IS leuk om te lopen en bovendien loop je nog in een prachtige omgeving ook! Maar het brein is een bijzonder iets en als de linkerhersenhelft ook maar iets bemerkt van een 'ongemakje' begint die helft al snel te roepen 'hou toch op' terwijl de rechterhelft dat dus gemakkelijk kan overrulen. Maar dat vereist ook enige training natuurlijk. En het ongemakje was deze keer natuurlijk wel aanwezig in de vorm van een pijnlijke bonkende kaak. Maar rechts overwon het toch van links en heel langzaam zag ik ook mijn snelheid weer iets toenemen. Natuurlijk kon ik totaal niet meer goedmaken wat ik verloren was op het strand en na het strand maar ik liep gewoon weer wat lekkerder en al snel was ik het bos uit en liep ik weer over de klinkers richting de Brandaris. Het was nog steeds droog en zeker niet koud. Ongelooflijk wat een geluksvogels waren we! Er was echt rotweer voorspeld dus dit viel alleszins mee. klik voor groot  Ik hobbelde het dorp in en helaas hadden ze bij de bocht naar links verder het dorp in een soort 'sneeuwmachine' geplaatst die witte vlokken door de lucht spoot. Daar was ik niet blij mee, want je loopt toch met open mond te ademen (ja ik weet het, geen neusademhaling meer) en ik had helemaal geen zin in die troep. Maar het was natuurlijk wel leuk voor het effect. Ben benieuwd of andere lopers dat nou ook zo ervaren hebben eigenlijk of dat ik een oude zeur ben. Het laatste stukje van de route brak aan, door het dorp, onder het spandoek 'beretrots op jezelf' door en dan nog een paar rare slingertjes die ik even vergeten was, nog met een beetje golvende weg zo op en neer richting de finish die herkenbaar is aan de rode loper. Daar is het einde en de finish! Helemaal niet zo slecht eigenlijk qua tijd. Lekker gelopen maar dus wel vermoeiend dan het strand en ook vermoeiender daardoor dan de GNR waar ik heel constant heb gelopen en maar ietsje langzamer was. Maar ik ben blij verrast. Voor deze run had ik niet specifiek getraind omdat ik nu eenmaal met het andere schema voor eind mei 2013 bezig ben en tempowerk zit er nu tot januari eigenlijk niet in. Ondanks het feit dat ik niet echt fit was deze keer was het goed te doen. Genoten, gelopen en gefinished. Het blijft een bijzondere loop. Alleen het gedoe na de finish is nog steeds niet optimaal. Je moet voetje voor voetje naar de tenten lopen die moeilijk bereikbaar zijn vanwege de mensenmassa. klik voor groot  Gelukkig had ik S. al gezien (en hij mij) en kon ik lekker mijn dikke winterjack aantrekken zodat ik niet afkoelde. Dat was echt heel erg fijn. Maar uiteindelijk hadden we de tas weer terug en het T-shirt opgehaald en konden we richting een eettentje lopen. Snel even mijn broek aangetrokken en de rugzak afgedaan natuurlijk. Toen we bijna weer bij Zeezicht kwamen en langs het parcours liepen, kwamen we de man van L. tegen die stond te wachten totdat ze binnen zou komen. Natuurlijk hebben wij toen ook even gewacht om haar aan te moedigen. Ik kreeg het toen wel onwijs koud natuurlijk omdat ik mijn natte shirtje nog wel aanhad, maar ik heb toch maar even gewacht. En ineens kwam ze daar de hoek om! P. (haar zoon) rende haar tegemoet en nam haar aan de hand. Het ging niet meer heel gemakkelijk omdat ze last had van haar rug. Maar met aanmoediging van haar zoon liep ze natuurlijk toch door! We hoorden later dat haar zoon de rode loper afgestuurd werd. Ze mochten dus niet samen over de finish. Dat vind ik wel een beetje flauw, maar er had deze keer heel duidelijk in de voorwaarden gestaan dat de rode loper alleen voor lopers was. Honden waren dus ook niet welkom op de rode loper en dat was ook al een reden om woef niet mee te nemen, omdat ik toch niet met haar zou kunnen finishen. Vorig jaar kon dat nog wel maar dit jaar waren ze blijkbaar heel streng. Na dit intermezzo snel naar Zeezicht gelopen waar we geluk hadden en een tafeltje konden bemachtigen. Ik ben toen snel me gaan omkleden en had daarna lekker droge kleding aan. Tosti en warme chocolademelk ging er wel in! Daarna naar de klipper gewandeld waar L. geslapen had. Leuk om even te zien waar zij overnacht hadden en natuurlijk even bijgepraat over de run. klik voor groot  Om 16.30 zaten we alweer op de sneldienst naar het vasteland. Toen we aankwamen in Harlingen goot het van de regen en zo kwamen we alsnog drijfnat bij de auto aan. Onderweg naar huis nog even bij de McDonalds wat gegeten en daarna natuurlijk gauw woef weer opgehaald. Volgens mij had zij ook wel een gezellig dagje gehad bij mijn zus. Zo kwam er een einde aan de Berenloop 2012. Heel anders dan vorig jaar maar wel erg leuk. De bewoners van het eiland maken er echt een feestje van met alle beren onderweg en support onderweg. Ook veel verzorgingsposten met alles wat je maar wilt (water, sportrank, fruit, spons). Hulde! Op naar de 2013 editie? Gegevens: * totaal 21 km * temp 10 * gem HF 155 * eindtijd 2.12.42  rondje in google earth openen nov 32 km - 2012 totaal 1.842 km brooks pure flow 150 km brooks pure flow (2) 55 km merrell bare access 52 km kinvara 3 205 km Replies: 1 reactie
Grote prestatie om aan dit evenement mee te doen. Gepost door guus op 08/11/2012 09:59 PM | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |